درمان عیبجویی کودکان

علائم و نشانه ها:

-کم اهمیت جلوه دادن ارزش های دیگران،
-جستجو در دیگران برای یافتن عیوب آنها و به رخ کشیدن آن،
-سعی در سردرآوردن از همه چیز(که به او ارتباطی ندارد)،
-سعی در خوب جلوه دادن خود و غیرقابل تحمل جلوه دادن دیگران،
-دارای اضطراب و نگرانی،
-وجود رفتاری موذیانه و خصمانه،
-سهل انگار بودن و اشکال در تصمیم گیری،
-با کوبیدن و خراب کردن دیگران سعی در ایجاد موقعیتی برای خود،
-خودپسند و خودبین،
-بدگویی و عیب جویی از دیگران،
-برخورداری از عزت نفس پایین،
-دروغگو و بدگمان،
-دارای اندیشه و فکری مغشوش،
-بی هدفی و عدم تلاش و کوشش برای انتخاب هدفی مناسب،
-کمبود دوست،
-احساس ناامنی، شک، تردید و دو دلی،
-عدم توان تحمل ناراحتی و نگرانی.

عوامل پدید آورنده:

-بدگمانی، غرور و مقام جویی،
-عدم برخورداری از محبت کافی،
-احساس فشار، حقارت و ضعف در تصمیم گیری،
-عدم پذیرش توسط والدین و دیگران،
-وجود حسادت، عصبانیت و تعصب،
-کینه و حقه،
-تنبیه و سرزنش های نابجای والدین و بزرگترها،
-عدم پذیرش از طرف دوستان و همسالان،
-تقلید از رفتار عیبجویانه اعضای خانواده، همسالان و دوستان،
-انتقام جویی و نفرت،
-خودخواهی و خودپسندی،
-وجود عقده های روانی در کودک،
-نابسامانی در خانواده،
-عدم وجود یک روش تربیتی مناسب در خانواده.

چگونگی عملکرد:

-ابزار مهر و محبت کافی،
-تقویت و پاداش دادن به کارهای خوب و مناسب کودک،
-نصیحت، تذکر و تفهیم اشکالات عیبجویی برای کودک،
-آگاه کردن کودک از قبح کار عیبجویی،
-تقویت اندیشه مثبت،
-سالم کردن محیط زندگی برای کودک،
-ایجاد زمینه برای ابراز صداقت و رفاقت در کودک،
-حذف عوامل مختلف ایجاد کننده عیبجویی در کودک،
-سوق دادن کودک به سمت جایگزین کردن عادتهای مناسب به جای عادتهای بد،
-بی اعتنایی و عدم توجه به عیبجویی های کودک،
-استفاده از پاداش و تنبیه،
-سوق دادن کودک به سمت تفکر بر اعمالش،
-تقویت وجدان کودک،
-ایجاد زمینه برای رشد وجدان در کودک.
منبع:نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.